Oğlumla parka gittim. Elinde futbol topu. Fenerbahçeli futbolcular imzalamış. 4-5 yaşlarında 8-9 çocuk maç yapacak. İçlerinde biraz büyük olanı diyor ki Fenerbahçeliler bu tarafa geçsin. Bir tanesi dışında hepsi geçiyor. Çocuklar trendi iyi takip ediyorlar. Şu anda çocuklar arasında trend Fenerbahçeli olmak.
Küçük bir çocukken futbola sevdalıydım. Fenerbahçelilik ise kendimi bildim bileli özel bir duyguydu benim için. Daha çok küçük yaşlarda Fenerbahçe maçlarını izleyebilmek için TRT’deki spor stüdyosunu beklerdim. Hep geç saatlerde olur ve uyuya kalırdım. Gece geç saatlerde uyandığımda TV’de karlamalı ekranı ve o kötü sesini duyardım. Gözlerim yaşarmış bir halde yatağın yolunu tutardım. Bu bir rutindi benim için. - Biraz daha büyüdükten sonra Fenerbahçe ile ilgili haberleri öğrenmeye çalıştım hep. Gelişim spor dergisi Salı günleri çıkardı. İnanılmaz bir heyecanla koşar ve alırdım. Bazen bir gün geç gelirdi. Gazete bayisinden dönüşüm hüzünlü olurdu. Bazen bitti derlerdi. Sonra başka bayiye, orada yoksa başka bayiye giderdim. Saatlerce yürüdüğümü bilirim.
Gazetelerde Fenerbahçe maçları maçın ertesi günü değil 2 gün sonraki gazetede olurdu. Biz taşraydık. Haber almak o kadar kolay değildi. Urfa mahrumiyet bölgesi gibiydi. İstanbul’lu çocuklar gibi şanslı değildik. Fenerbahçe bir hasretti. Fenerbahçelilik Şanlıurfa’da zor yaşanıyordu. 1989 yılında İstanbul’a taşındık. Ama Fenerbahçe stadına 1988 yılında geldim ilk kez. Teyzemlerde kalıyorduk. Babama dedim ki Fenerbahçe’nin maçı varmış. 11 yaşındaydım. Ama bana güvenip para verdi ve kuzenimle birlikte bilet alıp hayatımın ilk Fenerbahçe maçına gittim. Stada girdiğimde nefesim kesilecekti. Sahaya maraton tribünden baktım. Çok küçük göründü. TV’den baktığımda sonsuz bir alan gibi geliyordu. Şaşırdım. Ama Fenerbahçe sahaya çıktığında o saha büyüdü, büyüdü, büyüdü… Bunları neden yazdım? Bir şeyler yaptık biz… Siirt’teki, Muş’taki ve Anadolu’nun her yerindeki o çocuklar bana o günlerimi hatırlattı. Gözleri parlayarak Fenerbahçelerine bakan çocuklar. Onlar için Fenerbahçe ulaşılmaz bir şey…Ama o gün onlar kendilerini belki de ilk kez Fenerbahçe’nin bir parçası gibi hissettiler. Ulaşılmazlıktan çıktı Fenerbahçe… Sosyal medyadan başlattığımız hareket bir trende dönüştü. Türkiye’nin her yerinden belediyeler sesimizi duydular. Ülke çapında bir eğlence yarattık. Fenerbahçe kupayı da kazanınca her şey daha da güzel oldu. O meydanlar belki de uzun zamandır mutluluk yaşayamayan insanlarla doldu taştı. Hep birlikte gözlerinin içi güldü… Çocuklar Fenerbahçeli olmalı. O zaman Fenerbahçe Anadolu takımı olmayı bir onur saymalı. Anadolu’nun Avrupa’ya açılan penceresi olmalı. Bu şansı ve rüzgarı Fenerbahçe çok iyi değerlendirmeli. Fenerbahçe zenginlerin, parası olanların kulübü olmaktan çıkıp toplumun her kesiminin özellikle de çocukların kulübü olmalı. Fenerbahçe Ali Koç ile Siirt’teki o çocukların ortak noktasıdır. Aziz Yıldırım ile Hakkari’deki köydeki çocuğu bir araya getirebilecek tek güçtür… Fenerbahçe lisanslı ürün almaya parası yetmeyenlerin kulübüdür. Fenerbahçe üyelerinin değil Urfa’da Fenerbahçe’ye hasret duyan Ahmet’lerin kulübüdür. Lütfen Fenerbahçe’yi çocuklara teslim edin.
YORUMLAR