Evsizler Dünya Kupası'nın yıldızı

FUTBOO | Yemen'de normal bir hayat sürdüren Mujahed Aqlan, ülkede iç savaşın başlamasının ardından kendisini çok farklı yerlerde buldu. Bir kamyon ile önce Türkiye, ardından Yunanistan'a geçen Mujahed Aqlan, Galler'deki Evsizler Dünya Kupası'nda ise oynadığı futbolla adından söz ettirdi. 

Mujahed Aqlan, kendi hayatını The Players Tribune sitesi için kaleme anlattı. İşte korkusuz Yemenli gencin hayatı...

İşte sahne şu: 3 Ağustos, 2019... Ve ben Cardiff'te Bute Park denilen bir yerde futbol turnuvasındayım. 22 yaşında, yeni ayakkabılarım ve üzerinde adımın yazdığı bir forma ile sahadayım. Gol attığımda kalabalık bağırıyor, hatta birisi 'Turnuvanın golünü attın!' diyor. Eğer bunu 10 yaşındaki Muj'a tarif etseniz inanırdı. O, muhtemelen Premier League'de oynadığına da inanırdı. 10 yaşındaki Muj, arkadaşlarıyla Yemen'de futbol oynayıp bir gün ünlü bir futbolcu olacağına inanıyordu. Ama bunu 16 yaşındaki Muj'a söyleseydiniz asla inanmazdı. Hatta, 'Nasıl yani, ölmedim mi?' derdi. 



2019 Evsizler Dünya Kupası'nda böyle düşünen tek futbolcu ben değilimdir. Turnuvada 50 ülkeden 500 futbolcu vardı. Eminim ki hepsinin anlatacağı farklı hikayeler vardır. Ama şimdi ben, kendi hikayemi anlatıyorum.

Her şey 2014 yılında başladı. Bir gün evde şiddetli bir şekilde kapı çalmaya başladı. Başımın belada olduğunu biliyordum. Babam evde yoktu ve evdeki tek erkek bendim. Kapıyı açtım ve karşımda boynunda ağır silahlar olan iki adam gördüm. Silah dediğimde şaşırmış olabilirsiniz ama bu durum beni korkutmamıştı. Yemen'de birçok insanda silah vardır. Korkmamın sebebi bu adamların kim olduğunu bilmemdi. Silahlarını üzerime çevirip 'Baban nerede?' diye sormaya başladılar. Ne diyeceğimi bilmiyordum.

Silah dediğimde şaşırmış olabilirsiniz ama bu durum beni korkutmamıştı.

Babam bir süredir evde değildi. Ülkemde kabile reisiydi ve bu Yemen'de önemli bir görevdir. Güçlü olmam gerektiğini biliyordum çünkü evde annem, 4 erkek, 2 kız kardeşim vardı. Ve 15 yaşındaki bir çocuğa silah doğrultuluyordu. Erkek gibi davrandım. Hiç korkmadan, erkek gibi 'Babam evde yok!' dedim. Asker beni itekledi, babamın evde olmadığına inanmadı. Ardından hiçbir uyarı yapmadan havaya ateş açtılar. Hatta bir kurşun kafamı sıyırıp evin içine girdi. Ben kımıldamadım ve nefes almaya devam ettim.



Bir sebepten dolayı bizi öldürmek değil, korkutmak için gelmişlerdi. Asker, 'Bana bak, eğer baban yakında eve gelmezse sen ve aileni öldürürüz' dedi. Ardından gittiler. Uzak bir yere gidene kadar onları izledim. Ben artık bir hedeftim. Hatta benim yaşımdaki bazı arkadaşlarım öldürülüyordu.

Her çocuk gibi İngiltere'de futbol oynamayı, üniversiteye gitmeyi hayal ediyordum. Ama böyle bir durumdan dolayı Yemen'den ayrılmam gerektiği hiç aklıma gelmemişti. Ailemi terk etmeye hazır değildim. 15 yaşında bu olamazdı! Ama ailemdeki yetişkin kişiler benim artık evde kalmamın güvenli olmadığına karar verdiler. 

Ardından babamın adamlarından biri beni Türkiye'ye giden bir uçağa bindirdi. Ailem, kendileri gelene kadar benim orada güvende olacağımı söyledi. Onlara son sözümün ne olduğunu hatırlayamıyorum bile. Sadece Türkiye'ye gidene kadar yolda ağladığımı hatırlıyorum. Uçaktan indikten sonra ailemin bana verdiği biraz param vardı. Ama yanımdaki diğerlerinde yoktu. Paraları yoktu ve ne yapacaklarını bilmiyorlardı. Mülteci olmuştuk.

Çoğu gece çimler üzerinde uyuyorduk. Her uyuyuşumda ailemin beni uyandıracağını hayal ediyordum. Ama onun yerine kabuslar görerek uyanıyordum. Türkiye'deki 5 ayın ardından dualarım karşılık buldu ve babamla iletişime geçebildim. Sesini duymak bile sevindirmişti. Sadece kendini düşün, bizi değil dedi. Daha sonra da konuşamadık zaten.

Türkiye'deyken İngiltere'ye gidip daha iyi hayat şartları altında olmak istiyordum. İngiltere'yi kendime hedef koymuştum. Bulduğum her uygun yerde yattım, günümü zar zor geçirdim. Bir arkadaşımı takip ederek Yunanistan'a gittim. İngiltere maceram da böylece başlamış oldu.

Yunanistan çok kötüydü çünkü hiçbir iş izni yoktu ve hükümet, mültecilere kalma izni vermiyordu. İnsanlar sokakta yalvarıyordu, bazıları çöplerden yemek topluyorlardı. Yunanistan'dan mümkün olduğunca çabuk ayrılmam gerektiğini anladım. 

Bir kamyonun arkasına atlayıp, polis çevirmelerinden kurtulup, bir şekilde yoluma devam ettim. Bu şekilde İtalya'ya kadar gidebileceğimi düşündüm. Ancak gemiye binileceği zaman kamyonu kontrol ederlerken benim mülteci olduğumu fark ettiler. Kamyon şoförü tüm paramı istedi, aksi taktirde beni polislere şikayet edip Yunanistan'a geri yollayacaktı. Konuşamadım bile, geri dönemezdim! Nasıl oldu bilmiyorum ama adam yüzüme baktı baktı ve bir şey istemedi. Gözleriyle resmen 'Tamam geçebilirsin' der gibiydi. İnanamamıştım, beni şikayet etmemişti! 

Ellerim titriyordu, çok yorulmuştum. Kamyonun arkasında yoldan dolayı sürekli titreyek gidiyordum ama o anda rahat hissetmem zaten mümkün değildi. Ailemden bir yıldır haber alamamıştım ve onları çok merak ediyordum. 



İtalya'dan zorlu bir şekilde İngiltere'ye ulaşmıştım. Yürüyecek halim yoktu. İngiltere'de beni Galler'de bulunan mülteci kampına gönderdiler. İngiltere'de olduğuma inanamıyordum. Bir şekilde gelmeyi başarmıştım. Şanslı mıyım bilmiyorum ama beni Galler'e göndermeleri hayatımda başıma gelen en güzel şeydi. 

Galler'de futbol oynamaya başlamam çok uzun bir zaman almadı. Futbol oynadığım zaman ailem hakkında meraklanmamaya başladığımı fark ettim. Kulağa kötü bir şey diyormuşum gibi geldi değil mi? Bir şeyi sürekli ama sürekli düşünürseniz ne olur tahmin edebiliyorsunuzdır. Yemen'den ayrıldığımdan beri bu şekildeydim. Futbol beni rahatlatan tek şeydi. Hayatımdaki tüm olumsuzlukları unutturuyordu. 

Galler'e geldikten 4 yıl sonra 22 yaşında, Cardiff yakınlarında takımlarda futbol oynamış birisiyim artık. 2019'da da Evsizler Dünya Kupası vardı. Ne olduğunu bilmiyordum ama futbola hayır diyemezdim. Arkadaşlarım benim için çok heyecanlıydı ama ben 'Eeh, ne ki bu?' kafasındaydım. 

Evsizler Dünya Kupası, zaten adı üstünde. 2003'ten beri düzenleniyormuş. Ve benim katıldığım sene şansıma Cardiff'te düzenleniyormuş. Bana yeni kıyafetler ve ayakkabılar verdiler. Turnuvada Galler'i temsil ettim ve bundan çok gurur duydum. Medya gelip, bizle konuştu. Galler için oynadık. Herkes Yemen'den geldiğimi biliyordu ama ben orada bir Galliydim. O formayı giymek, bir ülkeyi temsil edebilmek müthiş bir duygu. 

Çok büyük bir turnuvaydı. Birçok milletten insan ile tanıştım. Tüm bu maceranın ardından 'Burası benim evim ve buradaki insanlar benim ailem' dedim. Turnuvanın benim olduğum yerde sadece bir kez yapılıp, benim de orada olmamdan dolayı çok şanslıyım. 

Turnuvadan sonra inanılmaz bir şey oldu. Yemen'den birisi Facebook'tan benimle iletişime geçti. 'Muj, ailen güvende. Suudi Arabistan'a kaçtılar' yazdı. Okuduğum şeye inanamadım. Daha fazla bilgiye ihtiyacım vardı ama bana yazan kişi Facebook'u pek fazla kullanmıyordu. Bu kişiye bir sürü mesaj yazdım. Facebook başında yeşil ışık olmasını bekledim. Sonunda cevap verdi! Bana ailemin telefon numaralarını gönderdi. Annemle konuştuğum ilk an... İnanılmaz! Şok olmuştum, konuşamamıştım... 

Gerçekten onların öldürüldüğünü düşünüyordum. Onlar da benim öldürüldüğümü düşünüyorlardı. Annemin telefonda benim ismimi söylediği o an... Mutluluktan ağlıyorduk. Çok fazla bir şey konuşamadık, sadece ağladık ama bu konuşmayı hiçbir zaman unutmayacağım. 

Evsizler Dünya Kupası'nı anlattım. Beni internette görebileceklerini söyledim. Turnuvadaki videolarımı izlediler. Onlar için beni internetten görmek garip olsa gerek. En son gördüklerinde 15 yaşındaydım... 

2020 Evsizler Dünya Kupası'na hazırlanıyordum ama koronavirüs nedeniyle iptal edildi. 2003'ten beri ilk kez oynanmayacak. Umarım çoğu kişi bu yazdıklarımı görür de gelecek seneki turnuvaya katılmak için cesaretlenir. Futbolun hayattaki en önemli şey olmadığını biliyorum ama hayatı değiştiren bir şey olduğunu biliyorum.